Του Πέτρου Δούκα*
Πέντε (5) μεγάλα σύννεφα απειλούν τη Χώρα μας! Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για απραξία και μεγαλοστομίες!
Δυστυχώς, και όπως ήταν βέβαιο ότι θα γίνει, κανείς δεν χόρεψε στους ρυθμούς των νταουλιών μας και των ζουρνάδων μας!
Και ποια είναι αυτά τα σύννεφα που κινούνται απειλητικά;
Η κακή κατάσταση της οικονομίας μας και η αδυναμία επίτευξης συμφωνίας με τους δανειστές μας.
Όσο περνάνε οι εβδομάδες, τόσο πιο πολύ στριμώχνονται τα πράγματα, οι δε επενδύσεις απομακρύνονται για άλλη μια φορά!
Η δε Κυβέρνηση δεν δείχνει να συνοδεύει το ηρωικό ΟΧΙ της με κάποιο πιο έξυπνο και καλοδουλεμένο εναλλακτικό σχέδιο!
«Στη χειρότερη περίπτωση», σου λέει, «κάνουμε εκλογές, και ας σκάσει η βόμβα» (και όχι μια απλή χειροβομβίδα), «στα χέρια του Κυριάκου» (και του λαού)!
Διαρροές από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μιλάνε για ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης της τάξης των 8 δισ. ευρώ ίσως και παραπάνω;
Είναι έτσι; Έχει ετοιμάσει κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης του μείζονος αυτού ζητήματος η Τράπεζα της Ελλάδος;
Ποια θα είναι η επίπτωση της πώλησης "κόκκινων δανείων" / NPLs με μεγάλες εκπτώσεις στην κεφαλαιακή (αν)επάρκεια των τραπεζών;
Έχει παρουσιάσει το ΤΧΣ action plan στη Κυβέρνηση και τουλάχιστον στους Αρχηγούς των άλλων κομμάτων;
Η αρμόδια Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής έχει συζητήσει το ζήτημα αυτό; Έχει καν επίγνωση ότι υπάρχει θέμα;
Χώρα χωρίς λειτουργικό τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να σταθεί όρθια, ούτε να υπερασπισθεί τα γεωπολιτικά της και "εθνικά" της δίκαια!
Τρίτο ζήτημα είναι και η αυξανόμενη ένταση των σχέσεών μας με την Τουρκία!
Οι Τούρκοι ευκαιρία βρήκαν με την μη έκδοση στην Τουρκία των "8 πιλότων" για να σκληρύνουν την στάση τους για όλες τις διαφορές και διεκδικήσεις τους, και μάλιστα σε μια περίοδο που οι σχέσεις μας με τους Ευρωπαίους εταίρους (=συμμάχους μας), μάλλον χειροτερεύουν.
Τέταρτο ζήτημα είναι ο απομονωτισμός της νέας Κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ.
Το νέο της δόγμα είναι (περίπου) ότι, "ο καθένας να κοιτάει να λύνει τα προβλήματά του μόνος του, χωρίς να περιμένει από τις ΗΠΑ να εμπλέκονται συνεχώς πολιτικά και στρατιωτικά και να καταχρεώνονται οικονομικά για να σας 'ξελασπώνουν', εκτός αν κάτι τέτοιο θα συνέφερε άμεσα τις ΗΠΑ" (και με εξαίρεση ίσως τη ρήξη με την Κίνα για το ζήτημα του South China Sea).
Αυτό δηλαδή ίσως να σημαίνει ότι δεν θα είναι διατεθειμένοι οι Αμερικανοί να παίξουν το ρόλο «του οργάνου της τάξεως», του γητευτή και του «ηρεμιστή» (ας επινοήσουμε μια νέα λέξη), στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις (επιτείνοντας έτσι την κάποιας μορφής απομόνωσή μας).
Πέμπτο ζήτημα και ίσως το σημαντικότερο για το μέλλον του Ελληνισμού είναι η υπογεννητικότητα των Ελληνικών οικογενειών. Αλλά αυτό δεν είναι αντικείμενο της παρούσας διατριβούλας!
Λέω λοιπόν: μια μέτρια συμφωνία θα είναι πολύ καλύτερη από μια «μη συμφωνία με βάρκα την ελπίδα»!
Η σημερινή πολύ κακή κατάσταση θα χειροτερέψει πολύ περισσότερο, ναι πολύ περισσότερο, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό.
Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ούτε γιά τη Κυβέρνηση, ούτε για τη Χώρα!!
Είναι η επάνοδος στη δραχμή συμφέρουσα εναλλακτική λύση;
Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως η λύση στην οικονομική κρίση που μας μαστίζει εδώ και 8 χρόνια είναι η επάνοδος στη δραχμή, και πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που αγνοούν το τεράστιο κόστος της μη επίτευξης μιας συνολικής και τελικής "Συμφωνίας Διάσωσης" της Χώρας μας με τους Εταίρους μας!
Πολλοί θεωρούν επίσης ότι φταίει το ευρώ για την δημοσιονομική κακοδιαχείριση και επιπολαιότητα, τις σπατάλες, τον υπερδανεισμό μας, την αναξιοκρατία, το δυσλειτουργικό κράτος, την γραφειοκρατία, τη ρουσφετοκρατία, την τάση καταναλωτισμό, για το ότι κατασπαταλήσαμε πάνω από 230 δισ. ευρώ που μας δόθηκαν ως Κοινοτικές ενισχύσεις, ότι δεν αξιοποιήσαμε τα χαμηλά πανευρωπαϊκά επιτόκια για να εκσυγχρονίσουμε τη Βιομηχανία μας, ότι δεν αξιοποιήσαμε την τεράστια ανοικτή και ενιαία Πανευρωπαϊκή αγορά για τα Ελληνικά προϊόντα!
Θεωρούν ότι τυπώνοντας δισεκατομμύρια δραχμούλες θα μπορούμε να πληρώνουμε μια χαρά μισθούς και συντάξεις, να επενδύουμε σε δημόσια έργα, κ.ο.κ., δηλαδή, να επιτύχουμε εύκολα και χωρίς μόχθο τη παλινόρθωση των εισοδημάτων μας!
Ίσως γιατί όπως δίδασκε ο μέγας Ηράκλειτος, ενώ η πραγματικότητα είναι μία, ο καθένας την αντιλαμβάνεται σύμφωνα με τα δικά του μυαλά (ή τη δική του ασχετοσύνη). Ο καθένας, "ώς ίδιαν έχων φρόνησιν"!
Φταίει το ευρώ για τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν από την κακή αξιοποίηση δεκάδων δισεκατομμυρίων που εισέρρευσαν στη Χώρα μας από τα διάφορα Κοινοτικά Προγράμματα;
Φταίει το ευρώ για τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν από την απαξίωση (της αξίας) των ακινήτων, των μετοχών των τραπεζών και των επιχειρήσεων, των πάσης φύσεως χρεογράφων και ομολόγων = το ισοδύναμο πολλών "μνημονίων";
Και αν φταίει, γιατί δεν φταίει και για τους Ολλανδούς, ή τους Ιρλανδούς, η τους αδελφούς μας Κυπρίους;
Φταίει το ευρώ για τα δισεκατομμύρια που συνεχίζουν να χάνονται από την κακή ψυχολογία και ανυπαρξία 'οράματος', όρεξης και κινήτρων για επενδύσεις και γιά επιχειρηματικές πρωτοβουλίες;
Το 1997/98, ο Μιλτιάδης Έβερτ έγραφε πως, «η πιο μεγάλη πρόκληση δεν αφορά το πως θα ενταχθούμε στο Ευρώ, αλλά το τι θα συμβεί στο παραγωγικό και κατ' επέκταση στο εργατικό δυναμικό της χώρας την επομένη της ένταξής μας στην ΟΝΕ. Εάν δεν γίνει σωστή προετοιμασία, η ανεργία μπορεί να φθάσει στο 20% και να υπάρξει κοινωνική έκρηξη.» [«Ειρηνική Επανάσταση για τη νέα Εποχή», Σιδέρης 1998]
Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή:
Τα υπέρ της επανόδου στη δραχμή
Το να έχεις δικό σου «εθνικό» νόμισμα έχει τρία αβαντάζ:
α. Μπορείς να τυπώνεις δικό σου χρήμα για να χρηματοδοτείς τα ελλείμματα (=για να μοιράζεις λεφτά στους 'ημετέρους'), και για να εξυπηρετείς και να αποπληρώνεις τυχόν δάνεια που έχεις στο δικό σου νόμισμα (= από τον εγχώριο δανεισμό)
Αυτό σήμερα φαίνεται πως πράγματι διευκολύνει τις σοβαρές χώρες που έχουν δικό τους νόμισμα, όπως η Αμερική, η Βρετανία, η Ιαπωνία και η Ελβετία!
Για παράδειγμα, όσοι επενδύουν σε ομόλογα του Αμερικανικού Δημοσίου, ποντάρουν και στο ότι το Federal Reserve θα μπορούσε να 'τυπώσει' δολάρια και να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του Αμερικανικού δημοσίου έστω και αν αυτό θα προκαλούσε μικρές ή μεγάλες πληθωριστικές πιέσεις!
β. Μπορεί το Κράτος να ασκεί τη νομισματική πολιτική (και πολιτική επιτοκίων) που θεωρεί πιο πρόσφορη (αν και πολύ γρήγορα χάνεται ο έλεγχος και στις τιμές και στα επιτόκια και στην συναλλαγματική αξία του νομίσματος γιατί «η πραγματικότητα εκδικείται»!)
γ. Μπορείς να υποτιμάς το δικό σου νόμισμα για να βελτιώνεις την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων σου και του τουρισμού, αλλά και των μετοχών των επιχειρήσεων, των ακινήτων, κ.α., χωρίς να φαίνεται ότι μειώνονται οι «ονομαστικοί» μισθοί και οι συντάξεις.
Απλά όμως, με το ίδιο νόμισμα (τη νέα Δραχμή), θα μπορείς να αγοράσεις πολύ λιγότερα πράγματα. Δηλαδή γίνεται μια άμεση υποτίμηση της αγοραστικής αξίας μισθών και συντάξεων.
Δηλαδή περίπου (όχι ακριβώς) σαν κάποιο επιπλέον "σούπερ- μνημόνιο" να σου είχε περικόψει το μισθό ή τη σύνταξη!
Τα κατά της επανόδου στη δραχμή
Μακάρι όμως να ήταν τα πράγματα τόσο απλά!
Για να μπορούσε να βοηθήσει την οικονομική δραστηριότητα και την ανταγωνιστικότητατων εξαγωγών, η 'Νέα Δραχμή', αναγκαστικά θα έπρεπε να ήταν εξαιρετικά υποτιμημένη.
Δηλαδή η αγοραστική αξία των μισθών, των συντάξεων και των εισοδημάτων μας γενικότερα, σε ευρώ θα κατέρρεε (σε ευθυγράμμιση με την υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος), και μάλιστα πολύ περισσότερο από τα σημερινά μνημονιακά επίπεδα! Σαν να επιβάλλαμε εμείς στον εαυτό μας 3 επιπλέον μνημόνια από την πίσω πόρτα!
Η εκτύπωση δραχμών για να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις, χωρίς φυσικά καμιά αύξηση της παραγωγής, θα γινόταν μέσα σε ένα οικονομικό αλαλούμ και θα οδηγούσε σε άμεση αύξηση όλων των τιμών και σε καταστάσεις υψηλού πληθωρισμού!
{*Οι περισσότεροι 'οικονομολόγοι' αγνοούν μια βασικότατη επίπτωση του υψηλού πληθωρισμού: Οδηγεί σε υψηλότερα πραγματικά επιτόκια (ως αντιστάθμισμα του μεγαλύτερου ρίσκου που επικρατεί σε καθεστώτα υψηλού πληθωρισμού και αναστάτωσης)! Επιτόκια που βολεύουν όσους έχουν διαθέσιμα κεφάλαια, αλλά που θα είναι όλο και πιο δύσκολο να εξυπηρετήσει οποιοσδήποτε ιδιώτης και επιχείρηση χρειάζεται αναπτυξιακά κεφάλαια.
Εδώ δεν μπορεί να εξυπηρετηθούν δάνεια με χαμηλά πραγματικά επιτόκια, θα εξυπηρετηθούν αυτά με υψηλά;}
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα πληθωρισμού, υποτιμήσεων και μεγάλης αύξησης των επιτοκίων, θα υποχωρούσαν ακόμα περισσότερο οι αξίες (τιμές) των ακινήτων, των μετοχών στο χρηματιστήριο, των ομολόγων οι περισσότερες κινητές αξίες, αλλά και η συναλλαγματική αξία του νομίσματος, όπως είδαμε παραπάνω!
Τέτοιες υποτιμήσεις, σχεδόν ποτέ δεν είχαν ουσιαστικά μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα.
Οδηγούσαν σε φαύλο κύκλο πληθωρισμού, πολύ υψηλών επιτοκίων (ονομαστικών και πραγματικών), φόβο για νέα υποτίμηση, έξοδο κεφαλαίων και τελικά σε νέα υποτίμηση.
[Αξίζει, επίσης, να σημειώσουμε ότι πολλοί δεν αντιλαμβάνονται όπως όταν μιλάμε για 'επίθεση' των αγορών, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Οι αγορές, κυριολεκτικά, όχι μόνο δεν επιτίθενται, αλλά το βάζουν στα πόδια. Ξεπουλάνε με ζημία όσο-όσο για να μην εγκλωβιστούν με ακόμα μεγαλύτερες ζημιές.
Πουλώντας όσο-όσο ρίχνουν τις τιμές και έτσι αυξάνεται η απόδοση των ομολόγων, δηλαδή η απόδοση που απαιτούν οι επενδυτές για να δανείσουν.
Για να μπορεί να δανειστεί ένα κράτος πρέπει να πληρώσει επιτόκιο μεγαλύτερο από την απόδοση των ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, γιατί η ήδη υψηλή απόδοση αφορά αυτά τα ομόλογα που ήδη κυκλοφορούν στην αγορά. Αν θες να εκδόσεις και άλλα, πρέπει να πληρώσεις ακόμα παραπάνω!]
Μια τέτοια κατάσταση μεγάλης αβεβαιότητας, πληθωρισμού, φυγής κεφαλαίων και αναμενόμενων υποτιμήσεων, προφανώς θα απωθούσε τους επενδυτές οι οποίοι δεν θα επένδυαν τα ευρώ τους σήμερα για να εισπράξουν δραχμές αύριο, εκτός αν μπορούσαν να αγοράσουν ακίνητα, μετοχές, κλπ., τόσο φθηνά που δεν θα είχαν να χάσουν τίποτα!
Μέχρι να ισορροπούσαν κάπως τα πράγματα, θα εξαφανιζόταν η εμπορική πίστη. Οι συναλλαγές και οι εισαγωγές βασικών προϊόντων θα γινόντουσαν, κατά το μεγαλύτερο μέρος, με ρευστό, αλλά με το καθεστώς των capital controls άντε να βρεις μετρητά! Με όλα αυτά, άντε να χρηματοδοτηθεί η οικονομική δραστηριότητα και η ανάπτυξη.
Οι Ελληνικές τράπεζες παραμένουν πολύ στριμωγμένες από πλευράς κεφαλαιακής επάρκειας. Τα δάνεια δεν αποπληρώνονται, ενώ τα μισά τους κεφάλαια είναι "θεωρητικά" αφού προέρχονται από τους δήθεν μελλοντικούς φόρους που δεν θα πληρώσουν στα δήθεν μελλοντικά κέρδη.
Και ενώ σήμερα οι τράπεζες έχουν πρόσβαση σε χρηματοδότηση και στήριξη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε περίπτωση αποχώρησης από το ευρώ, ποιος θα τις στήριζε; Η Τράπεζα της Ελλάδος τυπώνοντας πληθωριστικές δραχμούλες;
Οι πολίτες που είχαν καταθέσεις και επενδύσεις στη χώρα μας θα κοίταζαν να αποφύγουν τις ζημιές από την επάνοδο στη Δραχμή και θα προσπαθούσαν να βγάλουν έγκαιρα (και δικαιολογημένα) τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα την άμεση κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και της οικονομικής δραστηριότητας! Ήδη όποιος μπορεί το κάνει. {Δηλαδή ήδη ισχύει ο 'Νόμος του Γκρέσαμ' (που όμως πρώτος τον είχε συλλάβει ο Αριστοφάνης στους Βατράχους στ.718-737), όπου όλοι θα προσπαθήσουν να 'ξεφορτωθούν' τις δραχμές και να "αποθηκεύσουν" τα ευρώ - και το αντίστροφο: κανείς δεν θα ήθελε να πληρωθεί με υποτιμούμενο και απαξιωμένο νόμισμα!}
Ας λάβουμε επίσης υπόψη ότι δεν φαίνεται να υπάρχει το απαιτούμενης στάθμης, γνώσης και εμπειρίας, πολιτικό, τραπεζικό και διοικητικό προσωπικό για ένα τέτοιο εγχείρημα. Μέσα στη γενικευμένη αναξιοκρατία και τη κακοδιοίκηση, άντε να περάσεις από το ευρώ στη δραχμή. Μόνο με το άκουσμα τέτοιων προθέσεων, η οικονομική καταστροφή θα είναι μη διαχειρίσιμη.
Το Κράτος θα βρισκόταν σε μια κατάσταση ημιδιάλυσης, σε μια κατάσταση του τύπου "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Έτσι και τα δημόσια έσοδα θα ήταν πενιχρά, αναγκάζοντας τη Κυβέρνηση να περικόψει τις δαπάνες ακόμα πιο άγαρμπα.
Δηλαδή η επάνοδος στη Δραχμή θα αναλογούσε με άλλα τρία μνημόνια από τη πίσω πόρτα!
Όσον δε αφορά τα τεράστια χρέη μας σε ευρώ (και του Δημοσίου=320 δισ. ευρώ περίπου, αλλά και των Ελληνικών τραπεζών= σχεδόν 100 δισ. ευρώ αλλά και των επιχειρήσεων και των ιδιωτών), αυτά θα πρέπει να αποπληρωθούν με υποτιμημένες δραχμές, οδηγώντας σε νέα αφαίμαξη, αλλά και κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. {Σαν συνέπεια το Δημόσιο χρέος μας μπορεί να ανέβαινε στο 250% του ΑΕΠ!}
Αν λοιπόν αποχωρήσουμε από το ευρώ, θα χάσουμε και τα πλεονεκτήματα του ευρώ: χαμηλά επιτόκια, διευκόλυνση των συναλλαγών με το ενιαίο νόμισμα, απλοποίηση της χρηματοοικονομικής διαχείρισης, πιο εύκολη πρόσβαση σε μια τεράστια αγορά, ελαχιστοποίηση των συναλλαγματικών κινδύνων, κλπ.
Και ας μην ξεχνάμε επίσης την πορεία της οικονομίας μας πριν αρχίσει η προσπάθεια ένταξης στο ευρώ;
Δραχμικά επιτόκια και κόστος δανεισμού για το Δημόσιο πάνω από 20% και για τις επιχειρήσεις πάνω από 30%;
-Πραγματικά επιτόκια πάνω από 9%.
-Ξεχνάμε τον πληθωρισμό, τις κρίσεις και τις υποτιμήσεις, τη συνεχή γκρίνια για την αδύναμη δραχμή;
Μονομερής στάση πληρωμών;
Μερικοί ακόμα πρεσβεύουν ότι θα μπορούσαμε να "ρίξουμε μονομερώς κανόνι" στους δανειστές μας και να κάνουμε μια "φρέσκια αρχή"!
Αλλά για όλα μας πλέον τα δάνεια ισχύει το Αγγλικό δίκαιο και κάτι τέτοιο θα ήταν πράξη απίστευτης επιπολαιότητας!
Δεν θα βλέπαμε άσπρη μέρα (φράση που προέρχεται από το Αθηναϊκό εκστρατευτικό σώμα στη Σάμο και τη κλήρωση με άσπρα κουκιά για το ποιοί θα ήταν υπόχρεοι για βάρδια και αγγαρείες), δεδομένων των δικαιωμάτων των δανειστών μας στη δημόσια περιουσία της Χώρας μας και τη κάκιστη φήμη που θα έχουμε αποκτήσει.
Εκτός αν φθάναμε σε τέτοια επίπεδα κατάντιας (δηλ. αξιοπρέπειας!!) που οι Ευρωπαίοι απηυδισμένοι μαζί μας, θα μας χάριζαν μέρος του χρέους μας γι' να απαλλαγούνε από μας!
Τι μεγαλύτερο δώρο θα μπορούσαμε κάναμε στους Τούρκους; Θα πέρναγε το μήνυμα σε Τούρκους και Σκοπιανούς και Ουτσεκάδες, πως η Ελλάδα είναι μια ασήμαντη δύναμη στο περιθώριο της Ευρώπης...
Με τέτοια ρεζιλίκια, με την Ελλάδα ακόμα πιο απένταρη και στο περιθώριο της Ευρώπης, με ποιά ισχύ θα προωθούσαμε τα «εθνικά μας θέματα»; Βούτυρο στο ψωμί τους.
Είναι τυχαίο πως η Τουρκία αναδεικνύει νέα ζητήματα για τις νησίδες και τις βραχονησίδες μας;
{Να σας παραπέμψω στο περίφημο διάλογο Αθηναίων - Μηλίων που μας μετέφερε ο μέγας Θουκυδίδης, όπως και το άγνωστο στους περισσότερους Έλληνες "Επεισόδιο της Κέρκυρας" του Αυγούστου 1923 και την ταπείνωση που υποστήκαμε από την Ιταλία.}
Τι θα πρέπει να γίνει
1. Εμείς οι ίδιοι να ετοιμάσουμε ριζοσπαστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.
Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε ουραγοί και πρέπει να αλλάξουμε!
2. Μόλις παρουσιάσουμε ουσιαστικό έργο και υλοποιήσουμε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, και αποκαταστήσουμε κάποια εικόνα αξιοπιστίας κι σοβαρότητας, να συζητήσουμε νέο ουσιαστικό κούρεμα του official sector debt, ώστε να μειωθούν και ο όγκος του χρέους και οι δαπάνες για τόκους.
3. Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να εξηγήσουν στους απλούς πολίτες ότι τα εισοδήματα όλων μας θα αυξηθούν μόνον όταν αυξηθεί και η συνολική αξία όλων των αγαθών που παράγουμε!
Δεν μπορεί να παράγουμε προϊόντα αξίας 1000 ευρώ και να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι δικαιούμαστε να πληρωνόμαστε 2000 ευρώ!
Τα εισοδήματα δεν θα αυξηθούν με Προεδρικά Διατάγματα, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με ψηφίσματα, και με το να τυπώνουμε και μοιράζουμε δραχμούλες! (Το αντίθετο θα συνέβαινε σε μια τέτοια περίπτωση!)
Θα αυξηθούνε μόνον όταν παράγουμε πολλά περισσότερα προϊόντα, πολύ μεγαλύτερης συνολικής αξίας! Μόνο τότε! Και για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξει και να γίνει ασύγκριτα πιο ελκυστικό όλο το επενδυτικό κλίμα και περιβάλλον! Όλο!
4. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτά τα πέρα-δώθε με τις μεταρρυθμίσεις και τις αποκρατικοποιήσεις.
Να εκσυγχρονισθεί άμεσα η πρωτόγονη και υπερσυντηρητική δημόσια διοίκηση και εργατική νομοθεσία.
Αντί το μόνο που να μας νοιάζει να είναι το πως θα καταφέρουμε να τσιμπήσουμε κάποια παράταση για τη διασωληνωμένη οικονομία μας, θα πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να γίνει η Ελλάδα τούρμπο, πρωτοπόρος.
Πιο αυτάρκης.
Μόνο τότε θα ανακτήσει την αξιοπρέπειά της.
Όσο ζητάμε (συμπόνια, κατανόηση, χρήματα), δεν μπορεί να μιλάμε για αξιοπρέπεια.
5. Ο κ. Πρωθυπουργός πρέπει να βρει τρόπο να απεγκλωβιστεί από εκείνο το αριστερίστικο ρεύμα του Κόμματός του που ελέγχει το 35-40% της Κεντρικής του Επιτροπής, αλλά έχει πολύ περιορισμένη απήχηση στο εκλογικό σώμα (5-7%;;), και να ζητήσει επίσημα τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού, της Ένωσης Κεντρώων και του ΠΑΣΟΚ/ Δημοκρατικής Συμπαράταξης για τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται για να ορθοποδήσει και να μεγαλουργήσει η Χώρα μας!
6. Οι Πολιτικοί Αρχηγοί να βρίσκονται και να 'τα λένε' μια φορά την εβδομάδα, έστω και αν υπάρχουν προσωπικές αντιπάθειες.
Σε μια μισοβουλιαγμένη Χώρα, με όλους τους πολίτες της καταταλαιπωρημένους, δεν μπορεί οι ηγετικές προσωπικότητες να μην μπορούν να συνεννοηθούν με πιο αποτελεσματικό τρόπο.
7. Να ζητήσουμε από την κα Μέρκελ την δημιουργία ενός Σχεδίου Μέρκελ (τύπου Μάρσαλ), ύψους 2 δισ. ευρώ με σκοπό τις επενδύσεις στην Ελλάδα με σκοπό το κέρδος.
Επενδύσεις σε μετοχές σε εισηγμένες και μη εισηγμένες, σε ομόλογα και χρεόγραφα Ελληνικών επιχειρήσεων, σε μικρές καινοτόμες πρωτοβουλίες, σε συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, και όπου αλλού κρίνουν.
Το ποσό που θα συγκεντρωθεί, να δοθεί για τη διαχείρισή του σε 5-6 αναγνωρισμένου κύρους διεθνείς fund managers.
Διάρκεια ενός τέτοιου Greek Renaissance Fund τα 6 χρόνια με ρευστοποίησή του στο τέλος της εξαετίας!
Η συμβολή ενός τέτοιου FUND όχι μόνο στη ανάταξη της Χώρας μας, αλλά και στην Πανευρωπαϊκή ψυχολογία και ανάταξη θα ήταν ανεκτίμητη.
8. Πρώτα απ' όλα όμως πρέπει να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση! Έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ικανοί και ότι η μόνη σωτηρία μας είναι οι παροχές από την Ευρώπη.
Αν δεν πιστέψουμε πρώτα εμείς στους εαυτούς μας, δεν θα πιστέψει κανείς σε εμάς.
Αξίζουμε κάτι πολύ καλύτερο και μπορούμε!
