Δεν υπάρχει άλλη χωρά της οποίας το όνομα να είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τραπεζικό τομέα. Οι ελβετικές τράπεζες θεωρούνται εδώ και εκατοντάδες χρόνια συνώνυμο των υψηλού επιπέδου υπηρεσιών, της διακριτικότητας και πάνω από όλα της ασφάλειας. Όμως η παρολίγον κατάρρευση της Credit Suisse, έπειτα από μια σειρά από σκάνδαλα και λάθη, γίνεται αφορμή για να επιστρέψει η απειλή της τραπεζικής κρίσης στο κατώφλι της Ευρώπης.
Η τραπεζική βιομηχανία της Ελβετίας γεννήθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα και προσέλκυσε πλούσιους πελάτες από όλο τον κόσμο, οι οποίοι έβρισκαν στην ουδετερότητα της χώρας ένα ασφαλές καταφύγιο για τα χρήματά τους. Καθώς η φήμη του τραπεζικού κέντρου της Ελβετίας εξαπλωνόταν, τα βουνά της χώρας σκάβονταν για να κρύψουν υπόγεια θησαυροφυλάκια, στα οποία φυλάσσονται με ασφάλεια διαμάντια και μπάρες χρυσού.
Η ίδια η Credit Suisse ιδρύθηκε το 1856, με σκοπό να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου και την εκβιομηχάνιση της Ελβετίας.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπειτα από ένα κύμα συγχωνεύσεων, οι Ελβετοί τραπεζίτες επεκτάθηκαν στο investment banking. Η Credit Suisse ένωσε τις δυνάμεις της με την αμερικανική ανταγωνίστριά της, First Boston, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και πήρε τον πλήρη έλεγχό της σε μία συμφωνία διάσωσης το 1990. Αντίστοιχα, η UBS γεννήθηκε μέσα από την συγχώνευση δύο μεγάλων τραπεζών, της Union Bank of Switzerland και της Swiss Bank Corporation, το 1998. Είχε προηγηθεί η εξαγορά της βρετανικής S.G. Warburg & Co. από την Swiss Bank Corporation, η οποία έγινε μεγάλος παίκτης στο investment banking.
Αυτό, σύμφωνα με την Telegraph, ήταν πιθανότατα το ζενίθ του κλάδου. Το 2008, οι ελβετικές τράπεζες ταρακουνήθηκαν από την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση. Η Credit Suisse δεν μπόρεσε ποτέ να ανακάμψει πλήρως. Το 2015, η τράπεζα ανέθεσε στον Tidjane Thiam, πρώην επικεφαλής της Prudential, να ανακόψει την πτώση της. Όμως ο CEO αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 2020, έπειτα από την αποκάλυψη ότι η Credit Suisse είχε προσλάβει ιδιωτικούς ντετέκτιβ για να παρακολουθούν δύο στελέχη της που αποχωρούσαν.
Η επόμενη προσπάθεια της Credit Suisse να μπει ξανά στον ίσιο δρόμο έγινε υπό τον νέο πρόεδρο, Antonio Horta-Osorio, που είχε έρθει από τη Lloyds. Αλλά και αυτός αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε παραβιάσει τους κανόνες της καραντίνας για τον κορωνοϊό, για να πάει –μεταξύ άλλων- στον τελικό του Wimbledon.
Έκτοτε, η τράπεζα βρισκόταν στα χέρια του CEO Ulrich Koerner, όμως οι ανησυχίες για τη βιωσιμότητά της εντείνονταν. Τον Φεβρουάριο, ανακοίνωσε ζημιές ετήσιες 7,9 δισ. δολαρίων, τις μεγαλύτερες από την χρηματοοικονομική κρίση. Και μετά μπήκε στο στόχαστρο των πωλητών όταν η ετήσια έκθεσή της αποκάλυψε προβλήματα στον εσωτερικό οικονομικό έλεγχο.
Ο αναγκαστικός «γάμος» της με τη UBS, σε ένα deal το οποίο οι ελβετικές αρχές επιμένουν ότι δεν συνιστά κρατική διάσωση, παρότι συνοδεύεται από τεράστια κρατική στήριξη, πλήττει ενδεχομένως ανεπανόρθωτα το κύρος του ελβετικού banking. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των πελατών της Credit Suisse δεν ήταν Ελβετοί, αλλά εύπορα πρόσωπα και επιχειρήσεις από όλο τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν πολύ εύκολα να μεταφέρουν τα χρήματά τους σε οποιαδήποτε χώρα επιθυμούν και είναι μάλλον αμφίβολο μετά από αυτό που έγινε ότι η Ελβετία θα αποτελέσει την πρώτη τους επιλογή.
moneyreview.gr
